کاوش نیوز: مرتضی پدریان اظهارداشت: پدیده مهاجرت از جمله موضوع های زندگی های کنونی در سراسر جوامع بشری به شمار می رود، اما باید با برنامه ‌ریزی مناسب آن را به سمت و سویی سوق داد که میزان آسیب آن کمتر و بهره وری انسان های مهاجر افزایش پیدا کند.

به گفته وی مشارکت شهروندان نقاط کم برخوردار شهر در تصمیم گیری شهری می تواند نسبت به پیشرفت این مناطق کمک کند و انسان های مشارکت پذیر و با حس تعلق به جامعه شکل گیرند.

وی با بیان این که چنانچه هم اکنون به فکر حل این مشکلات نباشیم در دهه آینده شرایط مناطق حاشیه نشین به مراتب بدتر از حال حاضر می‌شود، گفت : برنامه ریزی شهری باید به گونه ای عمل کند که توزیع امکانات به طور عادلانه تری انجام گیرد و تفکیک پذیری و توسعه مناطق مرکزی شهر نباید به فراموشی نقاط پیرامونی منجر شود.

این جامعه شناس تصریح کرد: حاشیه نشینی از دیدگاه انسان شناسی، جامعه شناختی، پاتولوژی، جغرافیایی و پست مدرنیته قابل بررسی و تحلیل است و حاشیه نشینی جغرافیای و فرهنگی را می توان از جمله انواع حاشیه نشینی ها نام برد.

وی تاکید کرد: در بررسی مکان مند بودن و یا فاقد مکان بودن حاشیه نشینان باید پذیرفت که حاشیه شهرها به لحاظ جغرافیایی صرف مناطق محروم و پیرامونی اطلاق نمی شود بلکه در تعریف حاشیه نشین های فرهنگی، افرادی که در نقاط مرکزی و برخوردار شهر نیز ساکنند اما از فقر فرهنگی و احساس تعلق خاطر کم رنج می برند را شامل می شود.

به گفته پدریان، بسیاری حاشیه نشینی را با فقر و تنگدستی در ارتباط می‌دانند و متاسفانه این نکته ای منفی به شمار می رود زیرا باید حاشیه نشین فرهنگی مانند حاشیه نشینی جغرافیایی مورد بررسی قرار گیرد.

وی اظهارداشت: معتقدم که حاشیه نشین ها تماشاگران هستند و بازیگران عرصه های مختلف اجتماعی در شهر به شمار نمی روند.

این پژوهشگر حوزه اجتماعی بیان کرد: در دیدگاه عمومی همیشه تعداد بزهکاران و خلافکاران نقاط حاشیه ای بیش از نقاط برخوردار است اما در اصل تراکم بالا دلیل ازدیاد جرائم به شمار می رود.

وی یادآوری کرد: از سوی دیگر حاشیه نشینی ارتباط مستقیم به میزان توزیع امکانات و رفاهیات به مناطق مختلف شهر دارد و هر چه این میزان کمتر باشد، مناطق یاد شده رنگ و بویی حاشیه ای به خود می‌ گیرد.

پدریان پدیده حاشیه نشینی را ارتباط مستقیم با مهاجرت دانست و اضافه کرد: تغییرات زیست محیطی و به ویژه خشکسالی باعث شده که مهاجرت و حاشیه نشینی افزایش پیدا کند.

وی با اشاره به نظریه برچسب و طرد اجتماعی توضیح داد : متاسفانه در صحبتهای بسیاری از مردم و یا مسئولان نقاط خاصی از شهر به عنوان منطقه حاشیه نشین مطرح می شود و برچسبی منفی به آن می زنند که این خود عاملی منفی در ذهن افکار عمومی ایجاد می کند.

این محقق تصریح کرد : نظام برنامه ریزی باید به گونه ای عمل کند که مهاجرت ها با نظارت و کنترل همراه شود و امکانات رفاهی در این مناطق همچون مناطق مرکزی و برخوردار شده برای شهروندان ارائه شود.

به تاکید این مدرس دانشگاه ، نباید جلوی مهاجرت گرفته شود اما باید مهاجرتها را مدیریت و به سمت بهره وری پیش برد.

وی اضافه کرد : حاشیه نشینی جغرافیایی الزاما به ارتکاب جرم نمی انجامد بلکه ارتکاب جرم به حاشیه نشینی فرهنگی ارتباط دارد.

پدریان همچنین گفت که بافت قدیمی مرکزی شهر حاشیه نشین فرهنگی هستند که باید در این مناطق تدابیر خاصی اتخاذ شود.