در ماجرای آشوب دراویش در تهران،همگی به مسلح نبودن پلیس و بلعکس به مسلح بودن آشوبگران اذعان دارند .هیچ کس این معادله نابرابر را نمی تواند بپذیرد بخصوص که دراین ماجرا ۵ نفر از حافظان امنیت ما شهید شدند و از مخلان امنیت خون دماغی ریخته نشد این قسمت مظلومانه ترین قسمت ماجرای خیابان پاسداران بود.

اما اینکه چرا پلیس بی سلاح وارد گود شد، قسمتی را باید مقامات بالاتر پاسخگو باشند و برخی را شهروندان باید پاسخ دهند.

یکی از دلایل سلاح نبردن پلیس توجیه نبودن جامعه بود. پلیس بی سلاح وارد میدان شد تا مردم به ماهیت آشوبگران آگاه شوند. اگر ما زودتر بیدارمی شدیم و حتی دیگران را بیدار می کردیم آیا بازهم پلیس برای اثبات باطل بودن حریف ، با دست خالی وسط میدان می آمد.

اگر موبایل های ما دراین مواقع سرگردان نباشد و مثل یک حامی برای پلیس باشد، ماهیت شوم آشوبگر را نمایان سازد، فریب بازی رسانه ای دشمن را نخورد و گرفتار فریب دشمن نشود آیا باز هم پلیس ما بی سلاح وارد کارزار با فرقه ضاله و وابسته می شد.

اگر شانتاژ دشمنان در ماجرای فتنه ۸۸ و آشوب های اخیر و پروژه کشته سازی آنان موجب فریب حتی نخبگان ما نمی شد آیا باز هم پلیس بی سلاح برای دفاع از ما می آمد ؟

اتفاقا عامل جمع شدن این ماجرای تلخ ، هوشمندی چند شهروند در گرفتن تصاویر رجز خوانی ، تصویر اتوبوس، وتصویر سمندی بود که ماموران را زیر آورد. صدای معصومانه و پر ازشگفتی شهروند زن ومرد در کلیپ برخورد اتوبوس با مردم بود که توانست پلیس ما را مسلح وارد میدان کند.

این تصاویر بود که غفلتها را زدود و شهروندان را توجیه وتبیین کرد

امنیت در عصر امروز، باکمک رسانه  تامین می شود و برای اینکه همه ما سپری برای دفاع از امنیت ملی باشیم باید از مقدمات سواد رسانه ای بهرمند شویم تا دراین مواقع بال باشیم نه وبال.