به گزارش کاوش نیوز به نقل از خبرگزاری مهر: محمد کعب عمیر به مشکلات فراوان طرح انتقال آب از کوهرنگ ۳ و بهشت آباد به حوزه زاینده‌رود اشاره کرد و گفت: بر این اساس گزارشی از سوی مرکز پژوهش‌های مجلس شورای اسلامی تهیه و ارائه شده است.

وی افزود: طبق این گزارش و در صورت راه‌اندازی طرح انتقال آب بهشت آباد، میزان کمبود آب در استان خوزستان به طور متوسط بیش دو میلیارد مترمکعب در سال خواهد بود و شبکه‌های آبیاری این استان در سال ۳۷ درصد با کمبود آب مواجه خواهند شد.

نماینده مردم شوش در مجلس ادامه داد: طرح انتقال آب بهشت آباد نیز سالیانه ۷۰۷ میلیون مترمکعب را انتقال می‌دهد و در مجموع یک هزار و ۷۵۵ مگابایت ساعت از انرژی تولیدی سدهای برقی آبی حوزه کارون را می کاهد و باعث غیر اقتصادی شدن سدها خواهد شد.

کعب عمیر، میزان خسارت‌های وارد شده در این زمینه را به طور تقریبی چهار هزار و ۵۰۰ میلیارد تومان برشمرد و تأکید کرد: اجرای انتقال طرح بهشت آباد باعث می‌شود که بی‌آبی در بسیاری از ماه‌های سال به وجود بیاید؛ همچنین دبی آب به شدت پایین خواهد آمد و اثرات غیر جبران ناپذیری زیست محیطی را در این خصوص خواهد داشت.

وی عنوان کرد: طراحان طرح‌های انتقال آب بدون توجه کامل به استان‌های پایین‌دست مثل چهارمحال و بختیاری و کهگیلویه و بویراحمد و صرفاً طرح پیشنهادی را بر اساس نیازها و حوزه مقصد یعنی اصفهان مورد مطالعه قرار دادند.

نماینده مردم شوش در مجلس با بیان اینکه «حسن روحانی» رئیس‌جمهور کشور همواره بر طرح‌های انتقال آب میان حوزه‌ها و منابع آب با توجه به دیدگاه توسعه پایدار تأکید داشته است، گفت: این سوال مطرح می‌شود که آیا طرح انتقال آب بهشت آباد با شاخص‌های توسعه پایدار و گفتمان بین المللی در خصوص انتقال آب قابل دفاع است؟

کعب عمیر افزود: همچنین این سوال مطرح می‌شود که مطابق گزارش مرکز پژوهش‌های مجلس با چه منطق و طبق چه تعریفی از منافع ملی در دولت روحانی تصمیم به انتقال آب بهشت آباد گرفته شده است؟

وی یادآور شد: در راهبرد توسعه بلندمدت آب کشور که توسط هیئت دولت در ۱۳۸۲ مصوب شد، تأکید شده است که انتقال آب بین‌حوزه‌ای از دیدگاه توسعه پایدار و با رعایت حقوق ذی‌نفعان و مشروط بر توجیهات فنی، اقتصادی، اجتماعی و منافع ملی باشد.

نماینده مردم شوش در مجلس تأکید کرد: از دیدگاه کارشناسی اجرای طرح تونل کوهرنگ ۳ و انتقال آب بهشت آباد هیچ‌گونه توجیه فنی و اقتصادی ندارد و به لحاظ اجتماعی قابل دفاع نیست و منابع ذی‌نفعان در حوزه پایین‌دست با مشکلات جدی مواجه می‌شود.