کاوش نیوز- حامد حاجی حیدری: مطلب 1-سالگرد دوم خرداد هم آمد و رفت؛ و در این حال، حتی آقای عباس عبدی هم، تقاضای مصاحبه برای گفت‌وگو درباره اصلاحات و دوم خرداد را نپذیرفت؛ چرا‌که از نظر او، «طبیعی است که بسیاری از مردم و حتی خود اصلاح‌طلبان منتقد عملکرد اصلاح‌طلبان باشند». پرسش‌های مهمی در مورد عملکرد اصلاح‌طلبان وجود دارد؛ جبهه مشارکت ایران اسلامی جبهه‌ای شد که نه جبهه ماند و نه ایرانی ماند و نه اسلامی. شمار انبوهی از اصلاح‌طلبان، نه تنها به خارج از کشور، بلکه به دول متخاصم انگلیس، آمریکا و فرانسه مهاجرت کردند و تمام شئون اسلامی و ایرانی بودن را یکسره زیر پا گذاشتند. خلاصه، شبیه به هیچ قرائتی، نه مسلمان ماندند، و نه ایرانی! زینت کابینه‌شان از بی‌بی‌سی سر درآورد و طینت کابینه‌شان که به خودکشی و قتل همسر و فی‌الجمله آبروریزی!

مطلب 2- ناراحتی مردم ایران نسبت به اصلاح‌طلبان، فقط خشم نسبت به آنان نیست، بلکه نسبت به «مرام اصلاح‌طلبی» است؛ این اطمینان هست که خللی در مرام اصلاح‌طلبی هست که این‌چنین انبوه، دچار مشکل می‌شود. این میزان از پناهندگی و اقدام علیه وطن، نه فقط در تاریخ ایران، بلکه در تاریخ احزاب جهان، کم سابقه است. اینکه عرض می‌کنم «کم سابقه» از آن روست که گوشه و کنار جهان را از این بابت به استقصای تام و تمام نجسته‌ایم، ولی قطعاً در میان احزاب مطرح جهان، این میزان از مسأله، بی‌سابقه است و علی‌الاصول بی‌لاحقه خواهد بود. از این جهت، صرف‌نظر از مشارکت فعال این جماعت در سال هشتاد‌و‌هشت علیه صندوق رأی که درشت‌ترین اقدام علیه میراث گرانقدر مشروطه بود، و منجر به خسارت‌های تاریخی برای کشور شد، همین تولید انبوه افراد دارای مشکل، برای اثبات غیر قانونی بودن چنین تشکیلاتی کافی است؛ بیش از کافی است؛ از این بابت است که با چنین عملکردی، اگر کسانی همچنان خود را اصلاح‌طلب یا جبهه مشارکتی معرفی می‌کنند، برازنده است تا از جانب ملت، خائن بالقوه قلمداد شوند.

مطلب 3-مرام اصلاح‌طلبی از ابتدا بر پایه نسبیت معرفت دینی و اخلاقی، و عملاً ولنگاری اخلاقی بنا شد، و ریشه این همه بی‌قیدی و ولنگاری در عملکرد انتلکتول‌ها و سیاستمداران اصلاحات، همین سروشیسم بود. آن‌ها به سهولت‌ پذیرفتند که به سمت هر آن چه سهل‌تر و سمح‌تر است، سر بخورند، و این‌چنین بود که به سهولت، به سمت خدمت اجانب روانه شدند و مقاومت را کنار گذاشتند. استراتژی سیاسی اصلاح‌طلبان نیز آن بود که با ایجاد بن‌بست در فرآیندهای قانونی، تحدید جدی دین و اخلاق در عرصه سیاست‌گذاری و عمل اجتماعی، فراهم آوردن موانع مختلف سیاسی و اجرایی بر سر برنامه‌های اصول‌گرایانه قانون اساسی که با گستردگی و شدت دنبال می‌شد، نارضایتی‌های اجتماعی دامنه‌داری را به‌دلیل فراگیری فساد موجب گردند، و نهایتاً به قول خودشان جامعه را وارد فاز «جنبشی» کنند.

مطلب 4- اصلاح‌طلبان، در طول دوران صدارت هشت ساله‌شان که با سوء تدبیر، فساد و نارضایتی مردم و شکل‌گیری رأی هشتاد‌و‌چهار همراه بود، تلاش کردند تا از طریق بلاگردانی به «غیر»، بی‌کفایتی قابل ملاحظه و بسیار خویش را بپوشانند. ایجاد ابهام در کارآمدی و توان حکومت دینی، نادیده گرفتن نقش نهادهای قانونی و تحریف مفهوم رأی مردم، سیاه‌نمایی اقداماتی که در مقابل بی‌عدالتی انجام می‌شد، و نهایتاً سوق دادن «خواسته‌های عمومی» به خارج از چارچوب‌های قانونی، روش‌های ناصواب آن‌ها بود که نباید فراموش شود؛ این‌ها عبرت‌هایی هستند که مطلقاً نباید تکرار شوند.

مطلب 5- یادمان نخواهد رفت که در جریان رقابت‌های انتخاباتی دوم خرداد، پربسامدترین کلمه در سخنان منتخب دوم خرداد، قانون و قانون‌گرایی بود، و همو بود که از همان ابتدای صدارت و فروردین هفتاد‌و‌هفت، علیه حکم قانونی غلامحسین کرباسچی اقدام کرد که خوشبختانه موفق نشد. هنوز هم گمان می‌کنیم که آنچه در پیام دوم خرداد برجستگی داشت و دارد، قانون‌گرایی بود و روشنفکران اصلاحات که امروز اغلب آن‌ها رسماً در خدمت بیگانگان هستند، آن پیام را به سمت و سوی بیگانگان مصادره کردند.

فرجام- کشور ما، وفق قاعده مردم‌سالاری دینی، به اصلاح، مشارکت و رقابت‌های سیاسی مشروع در چارچوب میثاق‌نامه ملی قانون اساسی احتیاج دارد. ما اصرار بر رقابت‌های سیاسی مشروع را در راستای اصول قانون اساسی، و در جهت ظرفیت‌ها و توان ملی و مصالح کشور می‌دانیم و معتقدیم که راه اصولی حل‌و‌فصل اختلافات، راه‌گشایی قانونی است. این، همان پیام راستین دوم خرداد است که هنوز هم اهمیت دارد و خود را در اقبال فراگیر افکار عمومی به ریاست فعلی قوه قضا هم نشان می‌دهد. غیر از این، آنچه به‌عنوان اصلاحات و حزب مشارکت 
و امثال آن بیان می‌شود، نه پیام و میراث دوم خرداد، بلکه سوء‌استفاده انتلکتول‌هایی است که از همان ابتدا هم، دلی همراه مردم نداشتند، و امروز، بی‌پرده در انگلیس، آمریکا و فرانسه، رویاروی ملت ایستاده‌اند.

*عضو هیات علمی دانشگاه تهران